030 in 200

Iedere vierkante meter op deze wereld heeft het in zich om het startpunt te zijn van iets nieuws. Dat is een troostrijke gedachte. Voor een pessimist herbergt deze zin een niet te bevatten pijn. Zij impliceert immers dat iedere vierkante meter ook de potentie heeft om niét iets nieuws in zich te hebben. Al dat verspilde oppervlak, het is om moedeloos van te worden. Daar laat ik mij niet door uit het veld slaan. Treur over je eigen meters, ik hoor wel wanneer je kopje onder gaat. De eettafel waaraan ik zit, is het begin. Eén bij één, zo wordt het gebouwd. Vandaag bij het eten, morgen tussen mijn stadsgenoten. Er is geen noodzaak, maar wel ongrijpbare drang. Die wordt geremd, soms met grof geweld, de nee-schudder en ik delen een lange geschiedenis. De ja-knikker en ik ook, dat leverde aardige maar ook potsierlijke beelden op. De beelden zijn voorgoed bewaard, er zit muziek in, maar die is voor een ander moment. De dag in 200 woorden. Ofschoon… tweehonderd is overvloedig en onbezonnen. Utrecht, ik lees graag van u.